ΔΟΥΔΟΣ: Η ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ ΕΤΕΡΟΓΛΩΣΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Η ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ ΕΤΕΡΟΓΛΩΣΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ -ΝΟΜΙΚΟΣ

 Η Ελλάδα φαίνεται πως παραμένει αδύναμη να απαγκιστρωθεί από τα αρνητικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα κράτη της νότιας Βαλκανικής.

Ο εθνικισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία και οι εθνικιστές όχι μόνο δεν έχουν δικαίωμα να μονοπωλούν την φιλοπατρία, αλλά πολύ συχνά έχουν αποδειχθεί εχθροί της πατρίδας τους! Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα, ότι εθνικιστές έβλαψαν τραγικά τον τόπο τους. Προκάλεσαν πολέμους, κατέστρεψαν τον λαό τους οδηγώντας τον στην προσφυγιά, μετά από ταπεινωτικές ήττες στα πεδία των μαχών…. Ο εθνικισμός δεν εξαγιάζεται από τα χρώματα της σημαίας που κρατά. Γιατί ο εθνικισμός, χωρίς διάκριση ταυτότητας, είναι προσκολλημένος σε μια φαντασιακή κοινότητα, αυτήν του έθνους του, την οποία έχει καταστήσει είδωλο, ενώ από την άλλη μεριά, αντιμετωπίζει κυρίως του γειτονικούς λαούς με υπεροψία και επιθετικότητα, φανερή και απροκάλυπτη ή λανθάνουσα, ανάλογα με τις συνθήκες….

Είναι γνωστό, ότι ιδίως με την διάταξη του άρθρου 3 του νόμου 1566/1985, όπως ισχύει σήμερα μετά από τροποποιήσεις που έχουν επέλθει η προσχολική αγωγή που παρέχεται από τα Νηπιαγωγεία έχει καταστεί πλέον υποχρεωτική. Επομένως, η παρεχόμενη στα νηπιαγωγεία γλωσσική εκπαίδευση προς νήπια της Μουσουλμανικής Μειονότητα δεν μπορεί, παρά να παρέχεται και στην τουρκική γλώσσα, για λόγους που εκτίθενται στη συνέχεια.

Μέχρι τώρα το κράτος αρνιόταν να παράσχει δίγλωσση εκπαίδευση στα δημόσια Νηπιαγωγεία και επί τέλους, αποφασίσθηκε το αυτονόητο: Να εφαρμοσθούν από το κράτος οι νόμοι!

Στην απόφαση να διδάσκεται και η τουρκική γλώσσα σε Νηπιαγωγεία που φοιτούν νήπια που προέρχονται από τη Μειονότητα, πληροφορήθηκα πως εκδηλώθηκε έντονη αντίδραση κατά της συμμόρφωσης με την ισχύουσα νομοθεσία, έστω με καθυστέρηση από εκπαιδευτικούς!!!

Η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης ανέκαθεν ήταν ετερόγλωσση και ποτέ, για κανένα Μουσουλμάνο, μητρική του γλώσσα δεν υπήρξε η ελληνική. Η Συνθήκη της Λοζάνης κατοχυρώνει την ετερογλωσσία τόσο ως προς μη Μουσουλμάνους πολίτες της Τουρκίας, όσο και ως προς τους Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες (άρθρα 39 εδ. δ και ε, 45 Συνθήκης Λοζάνης). Μάλιστα στο εδάφιο δ΄ του άρθρου 39 της Συνθήκης, γίνεται ιδιαίτερη μνεία ως προς την ανεμπόδιστη και ελεύθερη χρήση της διαφορετικής γλώσσας, παράλληλα με την επίσημη γλώσσα του κράτους, σε θέματα που άπτονται την θρησκεία των μειονοτικών πολιτών.

Η Ελλάδα ως κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει ορισμένα δειλά βήματα για να ευθυγραμμιστεί με το διεθνές νομικό και περιβάλλον, που θεωρεί ότι η προαγωγή των μειονοτικών γλωσσών αποτελεί βασικό παράγοντα αποδοχής ενός κοινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, που εκδηλώνεται μέσα από τον σεβασμό του διαφορετικού. Στην ελληνική έννομη τάξη έχουν εισαχθεί δεσμευτικές διατάξεις προστασίας της γλωσσικής διαφοράς αρκετά αργά. Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που κυρώθηκε με το νόμο 2101/1992, στο άρθρο 30 αναφέρει ως υποχρέωση και της Ελλάδος ότι δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα παιδιών που ανήκουν σε μειονότητες να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα. Με το νόμο 2462/1997 η Ελλάδα έχει κυρώσει το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που προβλέπει στο άρθρο 27 ότι, «στα Κράτη όπου υπάρχουν εθνοτικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες, τα πρόσωπα που ανήκουν σε αυτές δεν μπορούν να στερηθούν του δικαιώματος να έχουν, από κοινού με τα άλλα μέλη της ομάδας τους, τη δική τους πολιτιστική ζωή, να εκδηλώνουν και να ασκούν τη δική τους θρησκεία ή να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα».

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, πέραν των όρων της Συνθήκης της Λοζάνης, δεσμεύεται να σέβεται αποφασιστικά και στην πράξη την γλωσσική διαφορετικότητα πολιτών της και με τα αυξημένης ισχύος νομοθετήματα που αναφέραμε πιο πάνω.

Το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός έχουν την «ιερή» γλώσσα τους. Τα αραβικά ως γλώσσα του Κορανίου είναι η γλώσσα των Μουσουλμάνων, ενώ τα εβραϊκά είναι η γλώσσα των Ιουδαίων. Η πλειοψηφία των τουρκικών λαών είναι Μουσουλμάνοι εδώ και αιώνες. Είναι φυσικό λοιπόν να υπάρχει στην τουρκική γλώσσα πλούσια θρησκευτική μουσουλμανική φιλολογία, όπως υπάρχει στη γλώσσα ουρντού ή στα φαρσί, γλώσσες μουσουλμανικών λαών επίσης. Πρωτεύουσα θέση στην ισλαμική φιλολογία έχουν τα «ταφσίρ», δηλαδή τα ερμηνευτικά σχόλια στο κείμενο του Κορανίου. Και τέτοια «ταφσίρ» υπάρχουν πολλά στην τουρκική γλώσσα. Απεναντίας η ελληνική γλώσσα, δεν διαθέτει ισλαμική φιλολογία, αφού δεν υπάρχουν ελληνόφωνοι παραδοσιακά Μουσουλμάνοι, παρά μόνον ελάχιστοι προσήλυτοι.

Η διάθεση των νέων της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης να μάθουν ελληνικά και να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να εκληφθεί ως διάθεση αφομοίωσής τους μέσα στο ελληνόφωνο και χριστιανικό πληθυσμιακό στοιχείο. Ούτε σημαίνει πρόθεση απεμπόλησης της όποιας εθνοτικής τους ταυτότητας, της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας τους και της πιστότητάς τους στο Ισλάμ.

Η τουρκική είναι η γλώσσα των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης συμπεριλαμβάνοντας όλες τις εθνοτικές ή φυλετικές ομάδες (Τούρκους, Πομάκους και Ρομά). Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα, που οφείλεται εν πολλοίς και στον μακαρίτη Γεώργιο Φεσσόπουλο και στην Κυβέρνηση Παπάγου. Οι διατάξεις της Συνθήκης της Λοζάνης, όπως και τα άλλα νομοθετήματα που ανέφερα προηγουμένως, προβλέπουν μια σειρά υποχρεώσεων, δεσμευτικών για την Ελλάδα, που αντιστοιχούν σε δικαιώματα, που απευθύνονται στους Μουσουλμάνους της Θράκης. Μεταξύ των άλλων, κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην ελεύθερη χρήση της μητρικής γλώσσας και στο δημόσιο σχολείο. Από τη στιγμή μάλιστα που ήδη η παρακολούθηση προσχολικής αγωγής στα Νηπιαγωγεία είναι υποχρεωτική, αντιβαίνει στην ισχύουσα νομοθεσία η μη χρήση και της τουρκικής γλώσσας σε Νηπιαγωγεία. Επομένως οι αντιδράσεις και ο θόρυβος για την εισαγωγή και της τουρκικής γλώσσας σε Νηπιαγωγεία, όπου φοιτούν και νήπια της Μειονότητας, είναι απαράδεκτες αφού συγκρούονται με το νόμο και δείχνουν την άγνοια ή την απαράδεκτη προκατάληψη που διακατέχει εκπαιδευτικούς…

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ
10/3/2017