Με τον ζουρνά και το νταούλι στα χέρια γυρίζουν στο δρόμο. Στέκονται όταν κάποια παρέα τους καλεί κοντά τους και τότε σκορπούν νότες και μουσικές, έτσι όπως έχουν μάθει από τους παππούδες τους.
Τους συναντήσαμε στο δρόμο της επιστροφής. Πώς πήγε η μέρα; ρωτήσαμε τον νεότερο σε ηλικία, τον κο Τζαμπάς Αχμέτ Μουμίν «Έτσι κι έτσι» απάντησε χαμογελώντας «μια από τα ίδια» πρόσθεσε μετά «ζυγίζοντας» καλύτερα τα κέρματα στην τσέπη του.
Το καλοκαίρι δουλεύουν καλύτερα «Τότε γίνονται γάμοι. Έρχονται οι μετανάστες, επιλέγουν να παντρευτούν στον τόπο τους, οπότε τα γλέντια δεν λείπουν. Κάθε βράδυ και διαφορετικό γλέντι. Υπάρχει δουλειά. Ξενύχτι, κούραση, αλλά και μεροκάματο» εξηγεί γνωρίζοντας όσο λίγοι τις αλλαγές που προκάλεσε η κρίση στη διασκέδαση των απλών πολιτών.
«Εεε, όσο να πεις, δεν είναι όπως παλιά» απαντά ο μεγαλύτερος σε ηλικία. Από δώδεκα χρονών παιδάκι στο πλευρό του παππού του έμαθε πως καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη, ειδικά σ’ αυτή την δουλειά. «Ευτυχώς οι Έλληνες ακόμη δεν χάνουν το κέφι τους. Και με τα λίγα ακόμη μπορούν να στήσουν ένα μικρό γλέντι, εκεί μας φωνάζουν κι εμάς.» Παίζουν θρακιώτικους σκοπούς. Μπορούν να παίζουν ασταμάτητα. «Μερικές φορές και τρεις –τέσσερις ώρες χωρίς να πάρουμε ανάσα. Όταν βλέπεις ότι υπάρχει κέφι δεν σταματάς εσύ, δεν το «χαλάς» που λένε.»
Το μεροκάματο βγαίνει με δυσκολία, η αγάπη για τη μουσική, ωστόσο, γι αυτή τη μουσική, οι δυσκολίες την ενδυναμώνουν περισσότερο. Έτσι κι εκείνοι, δεν πτοούνται, ούτε χάνουν το κέφι τους. «Δεν υπάρχει περίπτωση. Πενήντα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά, τώρα θα σταματήσω;» απαντά και συνεχίζει το δρόμο του παίζοντας. Μερικές φορές θα πρέπει να «ξετρυπώσουν» τις παρέες, έτσι «ρίχνουν» ως δόλωμα τις νότες τους. Όλο και κάποιος θα φανεί από κάποιο ουζερί να τους καλέσει κοντά τους.
ΕΡΤ Κομοτηνής – Μαρία Νικολάου
Azınlıkça'yı Google Haberlerde takip et
Azınlıkça'yı Facebook'ta takip et
Azınlıkça'yı Twitter'da takip et
